Verbier: Iconisch skistation in de Zwitserse Alpen
Aan skistations geen gebrek in de Alpen, maar ik ga voor Verbier, een van de meest iconische skistations in de Alpen, en deel uitmakend van Les 4 Vallées, het grootste aaneengesloten skigebied in Zwitserland. Verbier is een droombestemming voor geoefende skiërs, al heb ik me er als modale skiër met een gezonde interesse voor sportieve randactiviteiten geen seconde verveeld.
Lees het volledige artikel in pdf-formaat door op de link hierboven te klikken
Verbier staat bekend als een prijzig skistation, vooral als het om hotels gaat. Daar kan ik best inkomen, maar ik los dit simpel op: ik boek een hotel in Le Châble, een voormalig boerendorp – gelegen op 850 meter hoogte – in het dal vlak onder Verbier. Ooit was Le Châble het administratieve centrum van de vallei, nu is het dorp verveld tot een soort van gezellige voorstad, incluis cafés en restaurants.
Een skilift verbindt Le Chable met Verbier… en het gaat vooruit, want in nog geen 10 minuten sta ik op 1510 m hoogte, pal in het kloppend hart van Verbier. Het skistation oogt minder uitgestrekt dan ik me had voorgesteld, met een lange hoofdstraat die bestaat uit een gezellige mix van shops, hotels, sportwinkels, restaurants en hippe bars. Vooral dat laatste juichen we toe, want dit staat meteen garant voor een levendig après-ski gebeuren. Rond de hoofdstraat vinden we dan weer zijstraten vol chique chalets.
Chillen aan het zwembad
Om mijn stramme spieren – een ochtendtrein richting Zaventem, een vroege vlucht en een treinrit vanuit Genève richting Le Châble – wat te soigneren, heb ik mezelf op de openingsdag een paar uurtjes chillen aan het zwembad cadeau gedaan. Dat doe ik in stijl, in het spacomplex van het W Hotel in Verbier. Dit vijfsterrenhotel ligt in het kloppende stadshart van Verbier en heeft wat weg van een lange aaneenschakeling van houten luxechalets. Binnenin oogt alles hip en trendy – ik had ook niet minder verwacht. Het hotel maakt deel uit van de chique Marriottketen. Over de kamers kan ik me niet uitspreken, want het hotel afficheert ‘full’ tijdens mijn passage.
Het spacomplex is gloednieuw en bestaat uit 2 zwembaden – eentje heeft zelfs een buitengedeelte – en talrijke relaxatieruimtes. Ik zwem naar buiten en geniet van een ronduit adembenemend zicht op de besneeuwde bergflanken. Even later pik ik een bezoek aan de hammam en de stoomcabine mee. Nadien voel ik me min of meer als herboren.
Met zicht op de Matterhorn
Met een oppervlakte van ongeveer 300 km² aan sport en plezier en meer dan 400 km skipistes, is Verbier een droombestemming voor zowel beginners als gevorderde skiërs. Dat is goed nieuws voor mij, want ik ben alles behalve een geoefende skiër. Mijn skimateriaal huur ik in Le Châble, waarna ik andermaal de skilift richting Verbier neem. Vanuit Verbier stap ik over richting Les Ruinettes, dat op 2191 meter hoogte ligt. Daar glijd ik via een blauwe piste terug richting Verbier. Blauw staat voor een gemiddelde moeilijkheidsgraad – perfect als opwarming. Mijn gedacht. De rode pistes – ideaal voor gevorderde skiërs – zijn eventueel voor later.
In de namiddag trek ik per skilift – eigenlijk een opeenvolging van skiliften – op naar de 3.330 m hoge Mont-Fort, meteen het hoogste punt van de regio. Ik kom hier niet om te skiën, gewoon om te genieten van het ronduit bedwelmende zicht op de wijde omgeving. Ik heb – met een vleugje overdrijving – net het gevoel op het dak van de wereld te vertoeven, want het 360°-panorama is werkelijk fenomenaal.
In de verte liggen de Matterhorn, de Grand Combin en de Mont Blanc te blinken in de zon. De zwarte pites die vanuit Mont-Fort vertrekken zijn niet aan mij besteed, want die duiken bijna loodrecht de diepte in. Of beeld ik dit mij in?
Een adembenemende zipline
Ook de volgende ochtend trek ik richting Mont-Fort – deze keer op afspraak, want het plan is om via de zipline van de Mont-Fort af te glijden. Althans, gedeeltelijk. De Mont 4 Zipline is een van de paradepaardjes van Verbier, een gloednieuwe tokkelbaan die met een snelheid van 130 km per uur een hoogteverschil van 383 overbrugt – meteen goed voor een afstand van 1400 m. Daarmee is ze de hoogste ter wereld en de langste van de Alpen… en ik heb geluk, want de dag voordien waren alle afdalingen afgelast omwille van het slechte weer (lees: te veel wind). Hoewel; geluk? De schrik zat er tijdens het ontbijt best in, met dank aan een YouTubefilmpje dat ik net bekeken had. Nooit een goed idee om voorafgaande de magie gedeeltelijk te ontmaskeren.
Hoe dan ook; de strenge veiligheidsprocedures stellen me al wat gerust, al is het toch met een bang hartje dat ik me in het veiligheidsharnas wring, waarna ik in zithouding – alsof ik in een stoel zit – de diepte wordt ingeduwd. Over een kick gesproken! Wauw. Wat een uitzicht, wat een snelheid. Wat een diepte. Wat een wind om me heen. Nog een vaststelling: de afdaling is voorbij vooraleer ik het goed en wel besef.
Mijn dag kan niet meer stuk, en ook de verlenging ervan mag er zijn: een stevige wandeltocht tussen Les Ruinettes en La Chaux. Meteen goed voor een uurtje wandelplezier in de sneeuw. Een mens zou van minder honger krijgen. Die stil ik met een dubbele hamburger in restaurant Le Dahu in La Chaux – gelegen op 2 265 m hoogte is dit restaurant erg populair bij skiërs om hun middaghonger te stillen. Ik heb die voormiddag dan wel niet geskied, een lekkere hamburger-friet gaat er altijd in, vooral vergezeld van een glas rode wijn.
Een afdaling per slede
De volgende ochtend ruil ik mijn skilatten in voor een slede, want er staat een afdaling op mijn balboekje. Daarvoor trek ik per bus vanuit Verbier naar een kabellift die me naar de startplaats in Savoleyres brengt, dit op 2 354 m hoogte. De kabellift is erg ‘old school’ maar brengt me om de een of andere reden in de perfecte mood voor de afdaling. Die is geen makkelijk hapje, want onderweg is het serieus werken geblazen – en gewennen, want de eerste kilometers flitsen zelfs papa’s met kinderen mij voorbij. In het begin durf ik dan ook weinig risico’s nemen, maar eenmaal er wat gewenning optreedt, word ik al wat ‘stouter’ in de bochten en in de rechte stukken. Onderweg probeer ik toch wat te genieten van het adembenemende berglandschap om mij heen, al is dit niet zo evident.
De sleepiste is maar liefst 10 km lang, en is daarmee een van de langste van Zwitserland, en een van de meest steile. Tussen Savoleyres en de eindbestemming La Tzoumaz wordt een hoogteverschil van maar liefst 819 m overbrugd. Ik sta achteraf dan ook behoorlijk in het zweet. Eenmaal gearriveerd in La Tzoumaz, laat dit skioord zich kennen als een familiale skibestemming die – in vergelijking met Verbier – een ietwat ingedommelde indruk nalaat. Weinig erg, want laat die rustige sfeer nu net een van de troefkaarten van La Tzoumaz zijn. Hier komt men niet om te fuiven.
Na een lunch ter plaatse, trek ik per shuttlebus terug richting Verbier, alwaar ik een afspraak heb in de bar 67 Pall Mall. Deze wijnbar/bistro is momenteel een van de meest gehypte hot spots in Verbier. Beneden vindt men een wijnbar in combinatie met een bistrokeuken vol regionale specialiteiten. Het wijnaanbod oogt uiterst verleidelijk, met een mooie mix tussen het beste van Zwitserland en een resem internationale toppers. Boven is een ‘Members Only Clubroom’ gevestigd, met onder andere een culinair restaurant en een exclusieve wijnbar.
TakiTrek
De ochtend van mijn laatste dag heb ik de keuze tussen een halve dag skiën en een bergtrekking met sledehonden. De keuze is snel gemaakt: de sledehonden natuurlijk, want hier is toch sprake van een unieke ervaring. Skiën kan ik altijd nog een andere keer.
De sleehonden wachten mij op in een soort open kennel nabij de skiliften van Les Ruinettes. Ik kan ze niet mislopen, want hun geblaf is al van ver te horen. Twee sledes zijn al ingespannen met telkens een roedel poolhonden, en mijn slee wordt getrokken door een 10-tal viervoeters. Zij zijn door het dolle heen dat ze eindelijk de wijde natuur kunnen intrekken. Ik hoef me van niets aan te trekken, want het is de musher (nvdr, de hondenmenner) die als begeleider optreedt en de honden ment. We volgen gedeeltelijk een langlaufpiste, waarna we offroad een helling afstuiven en diep in het poedersneeuw wegzakken. En de honden? Die kunnen hun pret niet op. De tour duurt een klein uur. Meteen een mooi slot aan een te korte vierdaagse in Verbier. Maar het staat nu al vast: hier kom ik ooit terug. Misschien wel eens in de zomer.
Meer info: www.verbier.ch
Ik vloog via Brussel Airport op Genève, waarna ik de trein nam richting Le Châble. Slapen deed ik in A Lârze, een kleinschalig, familiaal gerund hotel, gelegen in het centrum van Le Châble. Het hotel telt slechts 10 kamers. De meeste daarvan zijn ontworpen door lokale ambachtslui.
Op het gelijkvloers vindt men de ontbijtzaal, die tijdens de dag als ontmoetingsplaats wordt gebezigd. In de namiddag kan men er terecht voor gratis huisgemaakte cakes en koekjes. Nadien kan men naar de sauna trekken voor een deugddoend relaxatiemoment. De chille sfeer en de persoonlijke aanpak staan garant voor een relaxte vakantie in de Zwitserse bergen.
Meer info: www.alarze.ch
Igor Vandenberghe
Comments